Anne ve babaların, çocuklarının öğrenme sürecinde takınacakları tutum, onların akademik muvaffakiyetleri ve toplumsal gelişimleri üzerinde büyük bir tesire sahiptir. Destekleyici, müspet ve anlayışlı bir yaklaşım, çocukların özgüvenlerini artırarak öğrenmeye olan ilgilerini güçlendirir. Çocuğun kişisel öğrenme stiline hürmet duymak ve ona duygusal dayanak sağlamak, sürecin daha verimli olmasını sağlar. Ayrıyeten, anne ve babalar çocuğa vakit idaresi, sorumluluk kazandırma ve amaç belirleme üzere hünerler öğreterek akademik muvaffakiyetlerini pekiştirebilirler. Çocuğun gayelerini anlamak ve ona rehberlik etmek, motivasyonunu artırır ve muvaffakiyet yolunda kıymetli bir adım atılmasına yardımcı olur. Ailenin eğitimdeki rolü, çocuğun yalnızca akademik muvaffakiyetlerini değil, duygusal ve toplumsal gelişimini de olumlu tarafta tesirler.

Duygusal zekâ, öğrencilerin hem akademik hem de toplumsal muvaffakiyetleri üzerinde değerli bir tesire sahiptir. Duygusal zekâ, öğrencilerin hislerini tanıyıp yönetmelerini, oburlarının duygusal durumlarını anlamalarını sağlar. Bu hünerler, öğrencilerin dikkatlerini daha yeterli odaklamalarına, tasa ve gerilimle başa çıkmalarına yardımcı olur, böylelikle akademik muvaffakiyetleri artar. Toplumsal bağlantılarda ise empati ve irtibat maharetleri geliştirilir, bu da öğrencilerin okulda daha sağlıklı alakalar kurmalarını sağlar. Öğrenci koçluğu, duygusal zekânın gelişimine katkı sağlayan kıymetli bir süreçtir; koçlar, öğrencilerin duygusal farkındalıklarını artırarak, toplumsal ve akademik muvaffakiyetlerini takviyeler. Bu süreç, öğrencilerin özgüven kazanmalarına, gerilimle başa çıkmalarına ve daha tesirli irtibat kurmalarına imkan tanır, böylelikle onları hayatın her alanında daha başarılı ve istikrarlı bireyler haline getirir.